Cómicos espidos
Os demais non temos a valentía de Eduardo Alonso e Luma Gómez para desafiar o pudor
Hai uns días puidemos ver nestas páxinas unha imaxe que batía na vista: uns cómicos a empurrar uns percheiros dos que penduraban as súas roupas, os traxes empregados nos seus espectáculos. Estaban a desaloxar o local no que ensaiaran até ese momento e mirando de vender as roupaxes para poderen pagar así as súas débedas. Foran víctimas dunha estafa: a Xunta de Galicia, o Agadic, contratou uns espectáculos e logo de realizalos non llelos pagou. Eles poderían ficar calados a roer a súa rabia e amargura na casa, porén, cómicos á fin, decidiron actuar diante da cámara do fotógrafo. O traballo dos actores e actrices comeza enfrontando o sentimento de vergoña e desafiando o pudor, só así poden actuar. E grazas a iso poden representar todos os aspectos da vida, os máis felices e os máis dorosos. Eduardo Alonso e Luma Gómez ofrecéronnos unha imaxe moi valente: representaron unha obra teatral que conta que lles está a acontecer a eles, ao Teatro do Noroeste.
Os demais non temos esa valentía, non a teñen os comerciantes que cerran o negocio, os talleres que se ven obrigados a despedir traballadores, os autónomos que se dan de baixa na Seguridade Social e pasan a ser ilegais... É o que lle acontece a toda a xente que viviu profesionalmente da cultura.
Eses cómicos desfacéndose das súas roupas, espíndose en público o que fixeron foi espir tamén a esta Xunta que aborrece a cultura, as artes e os artistas. Porque os artistas son como a meniña do conto que revelou a evidencia de que o fachendoso emperador que se paseaba dacabalo en realidade estaba espido. Á meniña, coitada, déronlle unhas boas labazadas por mostrar a verdade. Como fixeron eses cómicos neste momento de destrucción de prácticamente todo o sector da cultura, unha cultura que custou décadas transformar de bos desexos a unha realidade profesional. Se algo demostrou esta dereita é a súa capacidade para liquidar a cultura. A dereita na Galiza é como un enfeitizado rei Midas que en poñendo as súas mans na cultura transfórmaa en pedra, en toda unha Cidade de pedra morta.